Epilog

Muzyka

  Strach. Jedyne co teraz czuje. Ogromny strach przed nadchodzącymi wydarzeniami. Czuje się jakbym traciła grunt pod nogami, a przede mną wielka przepaść. Nie mam pojęcia jak ratować tę sytuację. Nie sądziłam, że Harry powie coś takiego. Jak mógł? Doskonale wie, że jestem jego. Rozumiem, że jest chorobliwie zazdrosny, ale to przesada. Spojrzałam na Dylana i dostrzegłam, iż jest rozbawiony. O nie. Zerknęłam na Stylesa który jest wściekły. Oczy ma całe czarne, a wyraz twarzy daje jasno do zrozumienia, że gdyby mógł zabić wzrokiem, dawno by to zrobił. Wyczuwam, że nie będzie za ciekawie. Atmosfera stała się bardzo napięta i nie przyjemna. Dylan w końcu zaczął się śmiać, w ogóle nie przejmując Harrym. Nie powinien, ale w końcu nie wie, do czego jest zdolny. Nie ma pojęcia, że jest porywczy i strasznie nerwowy.
- Co cię tak kurwa śmieszy? - syknął.
Otworzyłam usta, aby opieprzyć zielonookiego, ale nie zdążyłam.
- Ty. - odpowiedział bez skrupułów Dylan.
Wskazując palcem na moją drugą połówkę. Chwila moment, a dojdzie do rękoczynów. Mogę się założyć. Brunet raptownie zbliżył się do brązowookiego. Złapał go za koszulę i podniósł do góry. Widać, że jest sporo silniejszy od chłopaka, który się trochę przeraził.
- Posuwałeś moją niedoszłą żonę?! - wykrzyczał mu prosto w twarz.
Położyłam dłoń na jego ramieniu, próbując go odciągnąć. Starłam się bardzo, ale jestem za słaba.
- Harry uspokój się, proszę. - prosiłam.
Niestety on mnie nie słuchał, tak jakby był w transie. Poczułam, jak w kącikach oczu zaczynają zbierać mi się łzy. Czy tak będzie już zawsze? Dylan milczał, ale po chwili znów zaczął się głośno śmiać. Czy on go prowokuje?

- Stary.. - urwał.
- Uwierz mi, że nie, ale chciałabym. - kontynuował.
On go prowokuje! Jestem tego teraz pewna na sto procent. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. Co tu do cholery jest grane? O co chodzi? Nagle Harry uderzył go mocno z pięści w twarz. Siła uderzenia była na tyle duża, że wylądował na ścianie. Dostał prosto w nos, z którego zaczęła sączyć się krew, a następnie zsiniał. O cholera, złamał mu nos. Zielonooki chciał właśnie wyjąć broń, ale w samą porę chwyciłam go za dłoń.
- Przestań. - powiedziałam przyciszonym głosem.
Oczy zaszły mi łzami. Jeszcze chwila, a wybuchnę.
- Kiedy miałaś zamiar powiedzieć mi, że jesteś w ciąży? - fuknął.
Zamurowało mnie. Skąd on wie? Czuje się okropnie. Dowiedział się, iż go okłamywałam. Wstyd mi. Spuściłam głowę, a po zaczerwienionych policzkach zaczęły spływać łzy.
- W ogóle to moje dziecko? Jaką mam pewność, że nie puściłaś się pod moją nieobecność? - prychnął.
Nie zastanawiając się dłużej, uderzyłam go z otwartej dłoni w twarz. Słychać było tylko głośny plask. Jak śmiał tak powiedzieć? Przesadził. Może i Dylan go poduszczał, ale miarka się przebrała. Kocham go najmocniej na świecie, ale nie dam rady być z kimś takim. Teraz to sobie właśnie uświadomiłam. Głupia liczyłam, że się zmieni, iż uda nam się stworzyć normalną rodzinę. Tylko że on się nigdy nie zmieni! Mój płacz przybrał na sile. Otarłam spływające łzy ręką i spojrzałam ostatni raz na Harry’ego. Patrzył się na mnie, czekając, aż coś powiem. Na policzku widniała wielka czerwona plama od uderzenia.
- Wiesz, że bym cię nie zdradziła. Dziecko jest twoje, ale nie pozwolę, byś je wychowywał. - oznajmiłam.
Zacisnął usta i przejechał dłonią po twarzy. Dotarło do niego, że zrobił źle. Przykro mi, ale skutki tego będą nie odwracalne.
- Czyli to koniec? - zapytał niepewnie.
Zauważyłam, że jego oczy się zeszkliły. Nie wierzę. On będzie płakać? Niestety nie zmienię swojej decyzji. Codziennie coraz bardziej się do siebie przywiązujemy. Lepiej zakończyć to dziś, aby jutro mniej cierpieć.
- Tak będzie lepiej. - przyznałam niechętnie.
Zamknął oczy, po czym się odwrócił na pięcie. W tym wszystkim zapomniałam o Dylanie. Odwróciłam się, szukając go wzrokiem. Siedział pod ścianą, zakrywając nos dłonią, która była prawie cała ubrudzona krwią. Pokiwał tylko na znak, że jest dobrze i pokazał gestem, abym się odkręciła. Więc tak zrobiłam i napotkałam się z zapłakanymi oczami Stylesa. Moje serce w tym momencie pękło. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Och mój biedny Harry.
- Mogę.. - urwał.

- Mogę cię przytulić na pożegnanie? - dodał.
Och nie wierzę. Dopiero co go odzyskałam, aby móc ponownie stracić na zawsze. Widocznie życie razem nie było nam pisane. Kiwnęłam głową, bo nie mogłam nic z siebie wydusić. Brunet natychmiastowo wtulił się we mnie. Przytuliłam go najmocniej, jak potrafiłam i zamknęłam oczy. Łzy płynęły mi po policzkach, mocząc jego koszulę. Tak będzie lepiej. Wmawiałam sobie, ale nawet moja podświadomość wiedziała, że nie będzie lepiej. Chłopak głaskał mnie po głowie, kołysząc w swoich ramionach. Czuje się tak bezpiecznie. Reszta świata przestała dla nas istnieć. Zaciągnęłam się jego cudownym zapachem po raz ostatni i odsunęłam. Harry wypuścił mnie ze swoich objęć i odwrócił się, kierując w stronę windy. Patrzyłam na niego cały czas. Gdy był już w środku, spojrzał na mnie po raz ostatni. Jego oczy były całe czerwony. Cały czas płakał. Nie wstydził się łez.
- Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. Kocham cię nad życie Rose. Żegnaj. - wyznał.
Ból, który mam teraz w sercu jest nie do opisania. Wyczułam, jak nogi uginają się pode mną. Wnet metalowe drzwi się zasunęły, a ja upadłam na podłogę. Zaczęłam głośno łkać. Czuje się jakbym umierała.


  Płakałam długo, nie wiem dokładnie ile, ale byłam tak zmęczona, że zasnęłam. Przebudziłam się na kanapie w salonie. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Na fotelu siedział Dylan, wpatrując się we mnie z przymrużonymi oczami. Podniosłam się i usiadłam wygodnie. Na dworze jest już ciemno. Pokój rozświetlała jedynie lampa, stojąc nieopodal fotela. Chłopak w tym świetle wyglądał eee… groźnie? Spostrzegłam się, iż się przebrał i opatrzył sobie nos. Jest mi przed nim głupio. Widział to wszystko. Nie wiem jak mam się zachować.
- Przepraszam cię za to, co się stało. - odezwałam się.
- Rozpakuj prezent. - rozkazał.
Pokazał gestem na pudełko, które leżało na stoliku. Niepewnie podniosłam czerwony pakunek i położyłam na kolanach. Dylan wstał, po czym usiadł koło mnie. Rozwiązałam jedwabną złotą wstążkę i zdjęłam górę. W środku był album. Wyjęłam go i otworzyłam. Album był cały zapełniony zdjęciami jakieś młodej dziewczyny. Nie rozumiem.
- Emily to moja siostra, która popełniła samobójstwo. - obwieścił.
Nie wiem czemu, ale coś mi świta. Przeglądałam dalej album aż natknęłam się na zdjęcie dziewczyny z Niallem. O kurwa. Nagle poczułam jakiś zimny przedmiot przy skroni. Spojrzałam się na bruneta, który przystawiał mi broń do głowy.
- To przez twojego popierdoleńca, który zgwałcił moją siostrę! - wrzasnął.
- Najlepsze jest to, że mnie nie poznał. - zaśmiał się.
Zaczęłam sobie przypominać, jak Harry mi o tym opowiadał.
- Czekałem tyle lat, aby się odegrać, aż pojawiłaś się ty. - wskazał na mnie palcem.
Boje się bardzo. Nie sądziłam, że to tak będzie wyglądać. Myślałam, że poznałam w końcu normalnego chłopaka.
- Jesteś bardzo piękna. - wymruczał.
Przysunął się jeszcze bliżej do mnie i pocałował w szyję. Mimowolnie zaczęłam drżeć ze strachu.
- Niestety będę musiał cię zabić. - oświadczył.
Poczułam, jak serce zaczyna mi szybciej bić, a wszystkie najlepsze momenty mojego życia przelatywać przed oczami. Wszystkie były praktycznie związane z Harrym. Czy faktycznie dziś jest dzień, w którym mam umrzeć? Jeśli tak to wiem jedno nie żałuje swojego życia..

Koniec.

Od Autorki: 

Ostatni rozdział, który jest tak naprawdę bardzo smutny. 

Pisząc go, miałam łzy w oczach. Co o tym wszystkim sądzicie? 

Od razu piszę, że będzie druga część oczywiście, jeśli chcecie. 

Datę rozpoczęcia drugiej części podam niedługo na oficjalny TT. KAŻDY, kto czytał Dirty Love, niech skomentuje ten rozdział! Proszę, bo chce zobaczyć, ile was jest. 

Kocham was i dziękuje za to, że byliście przy mnie cały czas.

!CZĘŚĆ DRUGA BĘDZIE NA TYM SAMYM BLOGU!

Przepraszam, jak są błędy.

Jeśli przeczytałeś/aś - Proszę skomentuj!!