Rozdział 50 - Harry czy Dylan?

Muzyka

  Jego słowa są dla mnie rozkazem. Uśmiechnęłam się i spojrzałam w dół. Jak zwykle w gotowości. Pragnę go poczuć w swoich ustach. Teraz, już. Ujęłam go w dłoń oraz przejechałam w górę i dół. Chłopak zajęczał. Uwielbiam ten dźwięk. Niepewnie nachyliłam się i pocałowałam go w sam czubek, po czym przejechałam językiem, bacznie czekając na jego reakcję. Ponownie z jego ust wydostało się jęknięcie. Zamruczałam zadowolona z siebie i wzięłam do ust jego końcówkę. Harry głośno zajęczał, a ja zaczęłam lekko ssać główkę. Jego biodra gorączkowo unosiły się do góry, musiałam go przytrzymywać, by leżał spokojnie. Oddychał krótko i szybko. Brakowało mu tego i nawet wiem jak bardzo. Wzięłam go głębiej do ust, a brunet w reakcji dosłownie oszalał. Jego dłonie nagle znalazły się na mojej głowie i wplótł je we włosy. Desperacko mnie potrzebował i właśnie to zamierzałam mu dać. Zaczęłam ssać go mocniej i pozwoliłam, aby jego główka dotknęłam tylnej ściany mojego gardła, gdy wypychał biodra. Co chwilę z jego usty wydobywał się donośny jęk, który sprawiał, że moje wszystkie mięśnie zaciskały się od podniecenia. Zaczęłam wykonywać szybsze i stanowcze ruchu. Chłopak
pomagał mi, dociskając głowę.
- Och..Rose.. - urywanie wyjęczał.
Wyczuwałam, jak jego członek zaczyna drżeć. Jest bliski orgazmu. Nim się obejrzałam, doszedł, krzycząc głośno moje imię. Połknęłam jego nasienie i wylizałam do czysta penisa. Moja podświadomość beszta mnie i wyzywa od najgorszych za to, jak się zachowuję. Nawet przemyka mi słowo dziwka, ale przecież nic złego nie zrobiła. Ludzie, którzy się kochają, sprawiają sobie przyjemność i to jest normalne! Moja wewnętrzna seks maszyna zgadza się ze mną w stu procentach. Niespodziewanie Harry uniósł moją głowę za włosy. Uśmiechał się szeroko.
- Dziękuje skarbie. - wymruczał.
Jestem tak cholernie z siebie dumna, że nie umiem tego opisać słowami.
- Chodź. - pokazał palcem, abym się do niego zbliżyła.
Uwolnił moją głowę, dzięki czemu mogłam na niego wejść. O tak. Kocham widok spełnionego Stylesa. Wygląda niesamowicie. Jest cały mokry, co bardziej podkreśla jego umięśnione ciało. Moje ciało. On cały należy do mnie. Umiejscowiłam dłonie na jego klatce piersiowej, jeżdżąc w górę i dół. Śmieszne. Zachwycam się tym wszystkim, jakby widziała go pierwszy raz nago. Wnet poczułam, jak pode mną powstaje nowa erekcja. O nie! Spojrzałam na niego. Oczy błyszczą mu nadal pożądaniem.
Nie wiem, czy zdołam się oprzeć. Kurewsko pragnę go poczuć. To jest silniejsze ode mnie. Raptownie brunet podniósł się i przybliżył swoją twarz do mojej. Powoli niewidocznie, ale wyczuwalnie otarł się o moją kobiecość swoim członkiem. Och. Zamknęłam oczy. Po moim ciele przeszły przyjemne dreszcze. Mimowolne cichutkie jękniecie, wydostało się z moich ust.
- Pocałuj mnie. - wyszeptałam.
Podniosłam powieki i napotkała się ze wzrokiem przepełnionym pożądaniem.
- Na pewno tego chcesz? - zapytał poważnie.
Och nie wiesz jak bardzo.
- Pragnę. - wyjęczałam.
Natychmiast poczuła jego wargi na swoich. Muskał je delikatnie, drażniąc się ze mną. Nieoczekiwanie wsunął swój język do środka i złączył nasze usta. Całowaliśmy się łapczywie niczym dwa wygłodniałe lwy, który nie jadły nic od miesiąca. Nasze języki tańczyły taniec miłości. Wplotłam dłonie w jego włosy i pociągnęłam za nie mocno, na co brunet jęknął w moje usta. Brakowało mi tego. Tak strasznie mi tego brakowało. Jedna dłoń Stylesa powędrowałam na moje piersi i zaczął je pieścić. Pocałunek jest bardzo subtelny i zarazem ostry. Niestety po paru sekundach przestaliśmy. Mogłabym tak ciągle, ale trzeba jakoś jednak oddychać. Zielonooki oparł swoje czoło o moje. Nasze klatki piersiowe, unosiły się szybko i nierówno.
- Kocham cię. Kocham cię tak bardzo, że sobie tego nie wyobrażasz. - wysapał.
Za nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, ponownie się odezwał.
- Nasze rozstanie uświadomiło mi, że naprawdę nie potrafię bez ciebie żyć. - kontynuował.
- Och Rose...Co ty ze mną robisz? - westchnął.
Te słowa sprawiły, że nie wytrzymałam. W zaskakująco szybkim tempie w kącikach oczu zaczęły zbierać mi się palące łzy. Po chwili wybuchłam płaczem, chowają głowę w jego ramionach. Mimo jaki był i jaki będzie, oddałabym z niego własne życie. Myśl, że mógłby mnie zostawić dla innej, zabija mnie od środka. Nie jestem jakąś afrodytą, tylko zwykłą dziewczyną.
- Maleńka proszę, nie płacz. - głaskał mnie po plecach.
Strach przed tym, że go utracę, jest silniejszy. Resztę wieczoru spędziłam na płakaniu w ramionach chłopaka. Nie narzekał, ale wiem, że inaczej sobie wyobraził dalszy rozwój sytuacji. Szczerze?Ja także. Niestety to wszystkie mnie przerosło i musiałam dać upust emocją. Kiedy nie miałam na nic sił nawet na szlochanie, brunet położył mnie do łóżka. Umiejscowił się za mną i mocno przytulił do swojego ciała. Byłam tak bardzo zmęczona, że nie kontaktowałam. Jedyne co zrobiłam za nim usnęłam, to złączyłam nasze dłonie. Następnie odpłynęłam do niespokojniej krainy koszmarów.

Oczami Harry’ego

  Przebudziłem się, czując pragnienie. Ostrożnie uwolniłem moją dłoń, po czym wstałem najciszej, jak mogłem. Na dworze świta. Przetarłem zaspane oczy i wyjąłem ze spodni, które leżały na podłodze swój telefon. Chciałem sprawdzić która godzina, ale jak zwykle się rozładował. Założyłem bokserki i spodnie. Za nim jeszcze wyszedłem z pokoju, upewniłem się, czy aby brunetka nadal śpi. Nie chce jej budzić. Wczoraj była niesamowita. Podszedłem do niej od drugiej strony łóżka. Śpi i wygląda tak słodko, że aż musiałem ją pocałować. Udałem się do kuchni. Wyciągnąłem z górnej szafki szklankę i z lodówki sok pomarańczowy. Zapełniłem całą, po czym prędko opróżniłem. Oparłem się o blat i skrzyżowałem ręce na klatce piersiowej. Wczoraj Rose odrzuciła oświadczyny, ale zrobiła mi dobrze. Nie rozumiem tego. Postanowiłem, że poszukam ładowarki. Powędrowałem do salonu gdzie stoi komoda. Otworzyłem szufladę, ale nic tam nie było poza teczkami. Korci mnie, aby otworzyć jedną, ale nie powinienem. Prędko zasunąłem szufladę i otworzyłem drugą, w której było sporo papierów. Wyciągnąłem prawie wszystkie, sprawdzając, czy nie ma tego czego szukam. Nagle parę kartek wyleciało mi z dłoni na podłogę. A niech to szlag trafi! Schyliłem się i podniosłem wszystko. Zerknąłem na to nieumyślnie i zastygłem w bez ruchu. Nie wierzę. Nie wierzą w to, co widzę moje oczy. Na jednej z kartek było zdjęcie USG, a na drugiej stan płodu...dziecka. Co to ma kurwa wszystko znaczyć?! Czy ja o czymś nie wiem?! Nienawidzę, jak ktoś mnie okłamuje.

Nienawidzę. Nagle wszyściutko zaczęło układać mi się w jasną całość. Nie piła alkoholu, nie mogłam się ze mną kochać, to wszystko mówi samo za siebie. Z wrażenia aż musiałem usiąść. Nieopodal stał fotel, na który się rzuciłem. W głowie mam mętlik. Jak ona mogła mnie okłamać?! Jak kurwa się pytam?! Prawdę mówiąc, skąd mam wiedzieć, czy to moje dziecko skoro równie dobrze mogła się z kimś puścić pod moją nieobecność. Prawda? Niech tylko wstanie, to sobie z nią pogadam. Jestem tak wściekły, że aż boje się tego, iż mogę jej coś zrobić. A nie chce nieprawdaż? Czy chcę? Ughhh. Kiedyś sprałabym brunetkę na kwaśne jabłko, ale nie teraz. Gdy to zrobię mam gwarancje, że już nigdy jej nie zobaczę. Szybko wstałem i udałam się do sypialni. Założyłem koszulę, a następnie opuściłem pokój. Dopiero teraz się spostrzegłem, iż jest już ubrany i w windzie która zjeżdżała na parter. Jak tylko drzwi rozsunęły się na boki, zobaczyłem pusty hol. Nikogo nie było prócz recepcjonistki. Ruszyłem w kierunku drzwi. W połowie zatrzymała mnie kobieta, która dziś pracowała.
- Wesołych świąt! - krzyknęła radośnie.
Stanąłem i spojrzałem na nią. Czy faktycznie zapomniałem o świętach? Nic nie odpowiedziałem, tylko ruszyłem w kierunku, którym zmierzałem. Kiedy byłem na zewnątrz, dotarło do mnie, że dziś naprawdę są święta. Na ulicach jest pusto, tylko co parę minut przejdzie jakiś samochód, a zawsze jest ich tu mnóstwo. Obiecałem mamie, iż przyjadę i tak zrobię. Przejdę się tylko, aby ochłonąć i wrócę do apartamentu po Rose.

Oczami Rose

  Otworzyłam oczy, rozglądając się po pomieszczeniu. Odwróciłam się i zastałam puste miejsce o bok. On tu naprawdę był czy to mi się tylko śniło? Przejechałam dłonią po materacu, który był jeszcze troszeczkę ciepły. Uff był. Ulżyło mi, bo myślałam, że to tylko sen. Wstałam z łóżka, po czym podeszłam do szafy, z której wyciągnęłam czystą bieliznę i czerwoną sukienkę. Jeśli dobrze pamiętam, dziś są święta. Nie oczekuj nic specjalnego od Harry’ego, gdyż ten okres miałam spędzić z Dylanem. O nie! Dylan! Jak mogłam o tym zapomnieć?! Prędko ubrałam się, a następnie udałam do salonu. Nikogo tam nie zastałam i także w całym mieszkaniu. Gdzie w takim razie Styles? Do głowy zaczęły przychodzić mi różne rzeczy. A jeśli coś się stało? Ponownie udałam się do sypialni, gdzie znajdowała się moja komórka. Podniosłam ją, sprawdzając która godzina. Dochodzi jedenasta. Żadnej wiadomość i nieodebranego połączenia. Martwię się o niego. Wnet usłyszałam brzdęknięcie windy, oznaczało to, że ktoś wjechał do apartamentu. Nie zastanawiając się, kto to może być, skierowałam się w tamtą stronę. Harry czy Dylan? O to jest pytanie! Kiedy tylko skręciłam w korytarz prowadzący wprost do blaszanej skrzyni, ujrzałam Dylana. Uśmiechnięty jak zawsze i ubrany bardzo elegancko. W dłoniach trzyma wielkie zapakowane pudełko. Zgaduje, że prezent dla mnie.
- Rose. - zbliżył się do mnie.
Muszę go spławić.
- Pewnie zapomniałaś? - zaśmiał się.
- Masz mnie. - odpowiedziałam.
Jak mam to powiedzieć? Sorry, ale wróciłam do mojego pojebanego narzeczonego, przez którego tak cierpiałam?
- Dylan musisz iść. - powiedziałam prosto z mostu.
Nie chce, aby miał przeze mnie kłopoty. Nie wiem, co to będzie, jak brunet wróci i zastanie chłopaka.
- Coś się stało? - zapytał zaniepokojony.
Miałam właśnie odpowiedzieć na pytanie, ale usłyszałam znajomy dzwonek od winy. Oboje spojrzeliśmy w tamtą stronę. Drzwi rozsunęły się i zobaczyłam Stylesa. Poczułam, jak żołądek podchodzi mi do gardła, a serce zaczęło szybciej bić. No to teraz będzie się działo. Zielonookie wyszedł i podszedł do nas. Spojrzał się na mnie i na niego, po czym znów na mnie. Strach sparaliżował moje ciało. Nie mam pojęcia jak się zachować i co zrobić. Czuje się okropnie jakbym zdradziła Harry’ego, ale tak naprawdę nic nie zrobiłam poza niewinnym pocałunkiem. Dopiero teraz zorientowałam się, że wstrzymuje oddech. Dlaczego? Być może boje się tego, co może się wydarzyć.
- Skarbie może przedstawisz mi kolegę? - powiedział spokojnie.
Odetchnęłam z ulgą. Przewidywałam najgorsze, ale chyba nie będzie tak źle. Miałam właśnie się odezwać, ale nie zdążyłam.
- Czy może faceta, który cię pieprzył podczas mojej nie obecności?! - warknął.
Wyczułam, jak robi mi się słabo.

Ciąg dalszy nastąpi..

Następny pojawi się w terminie. 

Miałam plany, aby zrobić drugą część DL, ale jeszcze nic nie jest pewne. 

Dam wam znać jakby co. 

Przepraszam, jak są błędy.

Jeśli przeczytałeś/aś - Proszę skomentuj!!