Rozdział 7 - Walczysz i żyjesz albo się kurwa poddajesz i umierasz

Muzyka

   Siedzę właśnie w swoim pokoju na łóżku i patrzę się tępo w jedne punkt przed siebie. Zaraz koło mnie siedzi matka i siostra które, nie mogą nic wykrztusić z siebie po tym, co usłyszały. Na dole jest reszta rodziny, która o niczym nie wiem i tak ma zostać. Posiedzę jeszcze chwilkę i się zmywam, nie mam zamiaru zostać i udawać, że nic się nie dzieje. Teraz muszę jedynie czekać na telefon od tego skurwiela. Jestem ciekawy, co tym razem wymyśli.
- To, co obydwoje wyprawiacie, jest chore. - odezwała się Gemma.
Nie wierzę, że to powiedziała.
- Mam kurwa siedzieć bezczynnie i czekać aż ten kutas przyśle mi Rose w kawałkach?! Myślisz trochę?! - wrzasnąłem.
Dziewczyna wstała, po czym opuściła pomieszczenie.
- Spokojnie Harry. - uspokajała mnie mama.
Rodzicielka trzymała swoją dłoń na moim ramieniu. Schowałem twarz w dłoniach i zamknąłem oczy.
- Gemma powiedziała to, co czuje i uważa. Harry synku wiesz, że zawsze cię wspierałam, ale tak nie można! Dylan postępuje bardzo źle, ale to nie oznacza, że ty także musisz. Zawsze jest jakieś rozwiązanie, tym razem też. - powiedziała.
Podniosłem powieki i spojrzałem na nią. Natychmiast odezwałem się, nie mogąc słuchać tych bredni.
- Mamo! - krzyknąłem.
Brunetka aż podskoczyła.
- Tym razem nie ma jakiegoś rozwiązania, to jest gra o śmierć i życie. Walczysz i żyjesz albo się kurwa poddajesz i umierasz. - ogłosiłem.
Wstałem i podszedłem do okna. Powiedziałem prawdę, ale niestety to nie dociera do mojej matki. Myśli, że jak zwykle da się wszystko załatwić normalnie. HA! Dobre sobie. Gdyby tak było, to bym nie zabijał niewinnych osób. Nastała cisza, słychać było tylko głośne rozmowy i śmiechy z dołu. Szczerze mówiąc, jestem na skraju wytrzymania, jeszcze trochę, a wybuchnę płaczem jak małe dziecko. Obiecuje, że jak tylko odnajdę Rose, to skończę z tym gównem. Cała ta zabawa w gangsterów zniszczył mi życie i innym również. Co dobrego nam to wszystkim przyniosło? Straciliśmy najlepszych przyjaciół, Zayn zginął przez swoją głupotę, a Louis stracił żonę, którą tak bardzo kochał. Jak teraz tak na to wszystko patrzę, to naprawdę byliśmy kretynami, że daliśmy się wciągnąć w takie życie.
- Spróbuj jakoś z nim porozmawiać. - odezwała się mama.
Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Cholera! Naprawdę to nie jest taki zły pomysł, zawsze warto spróbować. Pokiwałem głową.
- Dopóki nie dostaniesz telefonu, to zostań synku, są święta. Zjesz coś i trochę odpoczniesz. - zaproponowała.
Wstała i podeszła do mnie kładąc dłoń na moim ramieniu. Nie chce. Dla mnie to nie są święta, tylko najgorsze dni w moim życiu.
- Nie mogę mamo. Nie mam nawet ochoty. - wytłumaczyłem.
Kobiecie od razu zrobił się smutno.
- Rozumiem. W takim razie nie będę cię zatrzymywać na siłę. - odpowiedziała.
Zawsze mnie potrafi zrozumieć. Jest najlepszą mamą na świecie. Przytuliłem brunetkę do siebie, najmocniej jak potrafiłem, ona zrobiła to samo. Staliśmy tak wtuleni w siebie, nic nie mówiąc. Wie już, że może mnie więcej nie zobaczyć. Nagle poczułem wibracje w dolnej części ciała i za moment znaną mi doskonalę melodię. Szybko puściłem mamę i zrobiłem parę kroków do przodu, następnie wyjąłem z kieszeni komórkę, zerkając na ekran. Louis. Zastanawiałem się co zrobić. Odrzucić połączenie czy odebrać? Odrzucić? Odebrać? Ehh niech to szlag trafi! Odebrałem, przystawiając telefon do ucha.
- Harry? - usłyszałem głos blondyna.
Wiedziałem, że to nie będzie Tomlinson.
- Czego? - fuknąłem.
Chłopak nic przez dłuższą chwile nie odpowiadał, po czym usłyszałem kogoś innego. Ten głos kojarzył mi się tylko z jedną osobą.
- Jesteśmy na wyjeździe z miasta, dołącz do nas. Mamy trop. - oznajmił.
Nie wierzę. Zastygłem w bezruchu i odebrało mi mowę. Jak?! Skąd on się tam wziął?! Nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę znów ten głos.
- Halo? Harry? Jesteś tam? - spytał.
Przełknąłem powoli ślinę, po czym w końcu się odezwałem.
- Niedługo będę na miejscu Liam. - poinformowałem go.
Rozłączyłem się i ruszyłem w kierunku wyjścia. Kiedy miałem opuszczać pokój złapała mnie za ramię mama.
- Uważaj na siebie synku. Chce, abyście wrócili do domu w trójkę cali i zdrowi. - wyjawiła.
W kącikach oczu kobiety zaczęły zbierać się łzy. Pokiwałem głową i nie mogąc dalej na to patrzeć, wyszedłem. Powiedziałem rodzicielce, że zostanie babcią, na co ucieszyła się ogromnie. Nie mogę teraz ich stracić, nie mogę.

Oczami Rose

   Tylko ciemność. Nic nie widzę, mam zawiązane od dłuższego czasu oczy. Słyszę tylko Bacha, ten kutas włożył mi słuchawki douszne z powtarzającą się w kółko tę samą kompozycją. Chce mi się krzyczeć, ale mam zaklejone usta. Ból. Straszny ból. Jestem przywiązana do krzesła, a nieprzyjemna lina, którą jestem związana, wrzyna mi się w nadgarstki. Chyba nawet porobiłam sobie rany, próbując uwolnić. Piecze jak diabli. Kiedy w apartamencie Dylan powiedział, że mnie zabije, nie wiedziałam co mam robić. Nie myśląc trzeźwo, szybko wstałam i chciałam uciekać. Niestety było to na nic. Chłopak natychmiast złapał mnie i popchnął na ścianę, po czym dostałam mocno w twarz. Później brunet przystawił mi broń do pleców i kazał kierować się do windy, a następnie na parking podziemny. Wyglądało to zupełni inaczej, niż naprawdę było, tak jakby mnie przytulał. Nikt się nie zorientował, że jest coś nie tak. Nie mogłam nawet pisnąć słowem, bo zagroził, że poda mi proszki poronne. Zrobiłabym wszystko, aby dziecko było bezpieczne, dlatego posłuchałam się go. Jak tylko znaleźliśmy się przy jakimś samochodzie, to nim się obejrzałam, dostałam w głowę i wylądowałam w bagażniku. Od tamtego czasu nic nie widzę, nie wiem, gdzie jestem i strasznie się boję. Raz ściągnął mi taśmę z ust, abym odezwała się do Harry’ego, a na gardle trzymał mi zimny i wielki nóż. Czuje się okropnie i psychicznie wyczerpana, nie wiem, czy dam radę to wytrzymać. Boje się, że Harry mnie nie znajdzie. Do oczu zaczęły napływać mi palące łzy, a za sekundę płakałam. Tak bardzo chce do domu. Nie rozumiem, do czego jest mu potrzebna. Jeśli miałaby mnie zabić, to zrobiłby to dawno. Raptownie melodia przestała grać, dopiero teraz poczułam obecność drugiej osoby. Wnet wyczułam, jak rozwiązuje mi materiał, którym miałam zawiązane oczy. Kiedy doskonale czułam, że nie mam nic na powiekach, pragnęłam je podnieść, ale się bałam. Słyszałam głośne sapanie, które na pewno nie należało do ojca dziecka.
- Nic ci nie zrobię, możesz otworzyć oczy. - obiecał.

Nie pewnie i powoli podniosłam powieki, ale zaraz z powrotem zamknęłam oczy. Za minutę znów spróbowałam i tym razem było lepiej. Moje oczy musiały się najpierw przyzwyczaić do światła, a dopiero potem zobaczyłam przed sobą Dylana. Na sam jego widok chciało mi się rzygać. Rozejrzałam się trochę po pokoju, który był urządzony dla małego dziecka. Dziwne. Ściany były pokryte różową tapetą z kwiatkami, a meble były białe. A najdziwniejsze było to, że pomieszczenie nie miało ani jednego okna. Spojrzałam się na niego, był radosny.
- Podoba ci się? Mam nadzieje, że urodzisz dziewczynkę, bo chce mieć córkę. Zrozumiałaś? - wytłumaczył.
Co do cholery? On myśli, że będzie wychowywać moje i Harry’ego dziecko? Naprawdę Dylan potrzebuje pomocy specjalisty. 

Niespodziewanie brunet zbliżył się i zdecydowanym ruchem oderwał taśmę z moich ust. Bolało, ale nie tak jak moje nadgarstki.
- Miałeś mnie zabić. - odezwałam się.
Nie mam pojęcia czego mam się spodziewać, ale chce wiedzieć, jakie ma wobec mnie zamiary.
- Wiesz, jesteś nawet podobna do mojej siostry, wystarczy przefarbować ci włosy. - uśmiechnął się diabelsko.
Przełknęłam powoli ślinę, czując żółć.
- Zapomnij o Stylesie. Będziesz miała ze mną lepsze życie. Będę lepszym ojcem, a ty nową Emily. - ogłosił.
On jest chory, to jest chore. Nie wiem jak, ale muszę się stąd wyrwać.
- Jesteś popierdolony! Nigdy nie będziesz lepszym ojcem od Harry’ego! - wykrzyczałam.
Jego uśmiech natychmiast zniknął. Zrobił się wściekły. Zaczął głośniej oddychać, po czym opuścił pomieszczenie, zamykając mnie na klucz. Jeśli on myśli, że będę mu posłuszna, to się grubo pomylił. Muszę wymyślić coś, aby uciec z tego miejsca. Wiem, że szukają mnie, ale nie chce bezczynnie siedzieć i czekać na wybawienie. Jestem dzielna i dam sobie sama radę! Jestem dzielna i dam sobie sama radę! Jestem do cholery dzielna i dam sobie radę! Dylan nie wie jeszcze, z kim zadarł. Czy dałam się poskromić mojemu niedoszłemu mężowi? Odpowiedź jest prosta, nie! Udało mi się go zmienić, a teraz uda mi się zaplanować jakiś niesamowity plan ucieczki.

Ciąg dalszy nastąpi..

Od Autorki: 

No to się porobiło i jest w końcu Liam! 

Jak myślicie, co się jeszcze może wydarzyć? Piszcie śmiało! Potrzebuje waszych komentarzy, bo brak mi motywacji. 

Proszę, komentujcie! Następny rozdział 22 Marca. 

Do następnego kocham was skarby! 

Przepraszam, jak są błędy.

Jeśli przeczytałeś/aś - Proszę skomentuj!!