Rozdział 5

   Miały to być drobne zakupy, a kupiłam naprawdę dużo rzeczy. Nie mogłam się oprzeć. Wszystko było takie piękne, a zresztą były spore zniżki. Kupiłam trzy pary szpilek, dwie pary trampek, pięć bluzek, trzy sukienki i jeszcze parę drobiazgów. Byłam zmuszona wstąpić do spożywczaka i kupić coś do jedzenia, bo lodówka świeciła pustkami. W innym wypadku głodowałabym. Weszłam do środka budynku, wzięłam koszyk i wybrałam potrzebne produkty. Kiedy miałam właśnie iść do kasy, ktoś na mnie wpadł z dużą siła i mnie przewrócił, przy tym wywalając wszystkie produkty z koszyka. Musiało to wyglądać śmiesznie, ale mi nie było do śmiechu.
- O kurczę! Tak cię bardzo przepraszam, nie chciałem. - przepraszał.
Podał mi rękę, pomagając wstać z ziemnej podłogi.
- Nic się nie stało. Każdemu się mogło zdarzyć. - przyznałam.
- Jestem Louis. - podał mi dłoń, uśmiechając się szeroko.
Podniosłam głowę i spojrzałam na chłopaka. Normalnie byłam w szoku, to był ten Louis Tomlinson. Nikt nie widział go jakiś czas, od tego momentu co rozpadł się zespół. Dziwny zbieg okoliczności. Najpierw Styles, a teraz on.
- Rose. - odwzajemniłam uśmiech.
Wydaje się miły, ale cicha woda brzegi rwie.
- Piękne imię, jak również jej właścicielka. - oblizał swoje usta.
Zmierzył mnie wzrokiem i się uśmiechnął.
- Dziękuje. - przegryzał wargę.
Na mojej twarzy pojawiły się rumieńce.
- Pozwól, że zapłacę za to i cię odprowadzę. - zaproponował.
- Odprowadzić możesz, ale sama zapłacę. - oznajmiłam.
Jeśli zapłaciłby za mnie, czułabym się głupio. Zresztą, dlaczego ma za mnie płacić?!
- Jak chcesz. - wzruszył ramionami.
Widać, że nie chciał się dalej ze mną sprzeczać. Skierowaliśmy się prosto do kasy, zapłaciłam za swoje rzeczy, a Louis pomógł mi pakować. On sam tylko kupował gumy i wodę. Chłopak uparł się, aby nieść moją torbę z zakupami, chociaż mówiłam mu, że mogę sama. Nalegał i to bardzo więc się poddałam. Gdy opuściliśmy sklep powolnym krokiem, zmierzaliśmy w kierunku mojego mieszkania i gadaliśmy o wszystkim. Chłopak opowiadał o sobie. Dowiedziałam się dużo rzeczy o nim. Kiedyś nie byłam taką typową fanką One Direction, po prostu słuchałam ich piosenek. Dla tego nic nie wiedziałam zbytnio o nich.
- Mówisz, że lubisz malować? - dopytywał.
Och nie wiesz jak bardzo.
- Kocham. - odpowiedziałam godnie z prawdą.
- A namalowałabyś mi coś? - spytał.
Czy on mnie podrywa?
- Oczywiście. Jesteśmy. - pokazałam palcem na kamienicę.
Dookoła nas panowała cisz. Dlatego, że to spokojna dzielnica.
- Rose cieszę się, że cię poznałem. Mógłbym twój numer telefonu? - zapytał z nadzieją.
Raz się żyje!
- Jasne. - powiedziałam.
Wymieniliśmy się numerami. Jeszcze chwile pogadaliśmy. Oddał mi torbę z zakupami i się pożegnaliśmy. Dobrze, że nie jest powalony jak Styles. Chociaż kto wie? Doczłapałam się na górę, otworzyłam drzwi i udałam się do kuchni. Chciałam rozpakować rzeczy, ale było coś nie tak. Spostrzegłam, że ktoś siedzi na fotelu. Niepewnie skierowałam tam wzrok i zamarłam.
- Cześć Rose. - uśmiechnął się diabelsko.
Chwyciłam szybko nóż. Nie wiadomo do czego się jeszcze posunie chłopak, który chciał mnie zgwałcić.
- Jak tu się dostałeś?! Skąd miałeś mój adres?! - krzyczałam roztrzęsiona.
- Wyluzuj mała. - zaśmiał się pod nosem.
Co on sobie wyobraża?!
- Zadałam ci pytanie. - fuknęłam.
- Mam znajomość. - wyjaśnił.
- Czego chcesz? - zapytałam.
Obawiam się najgorszego.
- Ciebie. - wymruczał.
Po całym moim ciele przeszły dreszcze. Nie mogłam drgnąć. Bałam się jego, a z ręki wyleciał mi nóż. Wstał i zaczął zbliżać się w moim kierunku. Byłam w pułapce.
- Nie bój się mnie. - mówił spokojnym głosem.
- Jak mam się ciebie nie bać skoro chciałeś mnie zgwałcić?! -wrzasnęłam.
- Nic ci nie zrobię, jeśli.. - urwał.
Obserwował mnie cały czas. Mój wzrok był wlepiony w podłogę. Czułam, jak nogi zaczynają mi się uginać ze strachu. Był tak blisko, że dotykaliśmy się ciałami. Nie miałam gdzie uciec. Opierałam się o blat, a on o mnie. Chwycił w dłoń kosmyk moich włosów, po czym owinął sobie wokół palca.
- Pójdziesz ze mną. Tylko bez żadnych numerów, jeśli nie chcesz, aby twoja piękna twarz ucierpiała. - dokończył.
- G...gdzie?
- Chce cię bliżej poznać. Będziesz grzeczną dziewczynką? Nic ci nie zrobię. - poinformował, śmiejąc mi się do ucha.
Nie miałam wyjścia, musiałam się zgodzić. On jest chory psychicznie.
- Dobrze pojadę z tobą. - zacisnęłam zęby.
Chwycił mnie za dłoń, ciągnąc za sobą. Miał terenowy samochód. Otworzył mi drzwi do auta i podał rękę. Zaczęłam się śmiać w duchu. Bez jego pomocy wgramoliłam się na siedzenie. Jaki dżentelmenem się kurwa znalazł. Trzasnął drzwiami, tak aż cały samochód się zabujał. Skuliłam się na siedzeniu. Otworzył swoje drzwi i usiadł na miejscu. Oddychał głośno, sapiąc. Nozdrza chodziły mu ze zdenerwowania.
- Nie mogłaś wziąć tej jebanej ręki? - warknął wściekły.
Widać łatwo się denerwuje.
- Jak to jebanej? - prowokowałam go bardziej.
Nie powinnam, ale co mi tam.
- Nie wkurwiaj mnie! Jak nie będziesz się mnie słuchać, to inaczej sobie porozmawiamy! - wrzasnął.
Powinien zacząć brać jakieś proszki na uspokojenie.
- O piętnastej muszę iść do pracy. - powiadomiłam go.
Nie mam zamiaru zarywać przez tego palanta pracy.
- Od dziś już nie chodzisz do pracy. - oświadczył.
Włożył kluczki do stacyjki i odpalił samochód, po czym ruszyliśmy. Nawet nie wiedziałam, gdzie jedziemy, ale z niego zasrany dupek. Myśli, że wskoczę mu do łóżka? Po moim trupie. Patrzyłam przez szybę i widziałam, jak wyjeżdżaliśmy z Londynu. Mam się bać?
- Będziesz u mnie pracować. - odezwał się po chwili.
Co nim mam robić? Obciągać mu codziennie kutasa? Chyba go coś boli.
- Tylko że chce pracować, tam gdzie pracuje obecnie. - warknęłam.
Naprawdę lubię swoją pracę i nie chce nowej.
- Dam ci pięć razy więcej tego, co zarabiasz. - ogłosił.
- Serio? - nie dowierzałam.
Potrzebne są mi pieniądze. Niby czemu nie skorzystać z takiej dobrej propozycji? Oczywiście, jeśli nie będę musiała mu obciągać.
- Będzie musiał tylko od czasu do czasu sprzątać i ugotować mi obiad. Najważniejszym twoim zadaniem będzie spędzaniem ze mną czasu. - przedstawił.
Muszę przyznać jego oferta była przekonująca, zarabiałabym bardzo dużo, ale z drugiej strony pracowałabym koło niego. Sama nie wiem. Czuje się jakby mnie kupował. Dziwne uczucie.
- Nie wiem muszę się zastanowić. - odpowiedziałam.
- Tak czy nie? - wymuszał.
Wkurza mnie ten człowiek.
- Powiedziałam muszę się zastanowić. - syknęłam.
- Tak czy nie kurwa?! - krzyknął.
Jak ja z nim wytrzymam?
- Tak! - wrzasnęłam.
Zaśmiał się, kręcąc głową. Stanął, czyli oznaczało to, że dojechaliśmy. Tylko gdzie? Wszędzie były drzewa. Otworzył mi drzwi i znów podał rękę. Tym razem wzięłam, żeby znów się nie denerwował. Triumfował zadowolony z tego, że jestem mu posłuszna.
- Gdzie my jesteśmy? - spytałam.
- Nie widać? - odezwał się rozbawiony.
Dookoła różnego rodzaju drzewa. Zastanawiałam się, po jaką cholerę on mnie przywiózł do lasu. A jak coś mi zrobi? Nie znam bruneta. Jesteśmy sami i to w lesie, jak ja jestem głupia. Dałam się mu tak łatwo wywieźć do lasu. Doskonale może dokończyć to, co zaczął wczoraj wieczorem. Zabije mnie i zakopie.
- Dlaczego przyjechaliśmy do lasu? - zapytałam wystraszona.
Zaczęła mnie znów swędzieć głowa.
- Chce ci coś pokazać. - wytłumaczył.

Ciąg dalszy nastąpi...

Dziękuje za tyle wyświetleń, obserwujących i komentarzy ♥
Przepraszam, jak są jakieś błędy.