Rozdział 44

Muzyka

Nic nie słyszałem poza biciem własnego serca. Waliło jak oszalałe. Podniosłem wzrok i zobaczyłem chłopaka być może w moim wieku. Taki sam wzrost jak ja. Brunet krótko ścięty, o czekoladowych oczach. Wyglądał na szczęśliwego do czasu kiedy mnie nie ujrzał. Uśmiech momentalnie znikną, a zamiast niego pojawiła się wrogość do mojej osoby. Dam sobie rękę uciąć, że go kojarzę. Tylko za cholerę nie mogę sobie przypomnieć skąd. Stałem w samym środku przejścia i ani drgnąłem. Spuścił głowę.

Popchnął mnie ramieniem i stanowczym krokiem kierował się do wyjścia. Obejrzałem się do tyłu, ale zniknął. Prędko wsiadłem do środka i nacisnąłem przycisk, który zabierze mnie na samą górę. Drzwi leniwie się zamknęły. Wychodzi na to, że Louis nie kłamał. Blaszana skrzynia drgnęła i poczułem, jak wznoszę się do góry. Ciekawe co robili, że on był tak bardzo zadowolony. Przecież to oczywiste. Powinienem zareagować i spuścić mu wpierdol, ale nie mogłem się ruszyć. Po prostu nie mogłem. Ciekawe czy ona nadal mnie kocha. Czy nadal mnie pragnie, pożąda tak jak ja jej . W końcu to ja byłem tym pierwszym, który uprawił z nią seks i chce być ostatni. Wiem, jak
ją bardzo skrzywdziłem i dlatego może mnie nienawidzić. Ma do tego prawo. Tylko nie poddam się i będę walczyć. Ten chłopak wygląda, mi podejrzano. Muszę teraz ją mieć na oku. Nie mogę jej stracić. Nie teraz. Nawet jeśli nie chce mnie widzieć, mam to gdzieś. Wyczułem, że winda stanęła. Faktycznie. Drzwi rozsunęły się, a ja niepewnie dałem krok do przodu. Jest tak cicho, że słyszę swój nierówny oddech. Nigdy nie lubiłem tego apartamentu. Wnętrze jest zimne i smutne. Pojawiała się myśl, aby uciec. Dać jej święty spokój raz na zawsze, ale nie ma już odwrotu. Nawet jakbym chciał, to nie mogę. Drzwi od winy się zamknęły, a sama winda ruszyła na dół. Raz się żyje. Szedłem przed siebie. Słychać było moje ciężkie kroki, które odbijały się echem po mieszkaniu. Ona już wie. Doskonale wie, iż tu jestem. Wyłoniłem się z długiego korytarza wprost do salonu. Od razu dostrzegłem jej sylwetkę. Stoi przy oknie patrząc na panoramę miasta. O tej porze roku już zaczyna się ściemniać, ale jest okres świąteczny. Prawie wszystkie wieżowce są przystrojone jakimiś kolorowymi lampkami. Ręce ma skrzyżowane z przodu na klatce piersiowej i chociaż jest odwrócone w moją stronę tyłem, to wiem, że ma w oczach łzy. Zbliżyłem się do niej i stanąłem o bok. Dołączyłem do podziwiania widoków. Jedyna rzecz jaka spodobała mi się w tym miejscu. Dlatego kupiłem ten apartament. Nie spojrzałem się na nią w ogóle. Włożyłem dłonie do kieszeni. Minęło trochę czasu, nim przerwałem tę niemiłosierną ciszę.
- Piękny widok, nieprawdaż? -spojrzałem na nią.
Powoli napawałem się jej osobą, ale natychmiast spostrzegłem, że dolna warga jej drga. Powstrzymuje płacz. Nic się nie zmieniła z wyglądu. Och moja Rose. Taka bezbronna i niewinna. Ile dałbym, aby ją teraz przytulić i wpleść dłonie w jej włosy. Zaciągnąć się jej zapachem i wyszeptać do ucha jak ją bardzo kocham, po czym przegryźć płatek. Gładzić jej delikatną skórę i tulić do swojego nagiego torsu. Nawet zaprzedałbym duszę diabłu, gdyby było to możliwe. Widzę, jaką trudność sprawia jej wypowiedzenie jednego słowa. Wzięła głęboki wdech i zacisnęła zęby.
- Cudny. -wyszeptała.
Nie spojrzała się na mnie, choć wiem, iż chce. Też tego chce. Pragnę znów poczuć jej wzrok na sobie. Jest silna, ale nie dość, aby mnie powstrzymać. Złapałem ją za podbródek i zmusiłam, aby spojrzała na mnie. Po moim ciele przeszły dreszcze. Brakowała mi tego. Po czym zobaczyłem oczy pełne tęsknoty za.. ukochanym. Nadal mnie kocha, widzę i przede wszystkim czuję to. Powieki jej opadły, a następnie łzy zaczęły spływać po policzkach. Nie wytrzymała. Moje biedne serce też nie wytrzymuje. Boli. Nigdy nie lubiłem jak płacze. Zacząłem zmniejszać odległość pomiędzy naszymi twarzami. Powoli wplotłem jedną rękę w jej włosy i delikatnie musnąłem wargami jej rozgrzane usta. Właśnie miałem pocałować brunetkę, ale migiem się odsunęła. Cholera.

* Oczami Rose *

Bardzo ciężko było mi to zrobić, ale musiałam. Łaknę poczuć jego usta na swoich, ale muszę być silna. Co on sobie myśli? Rzucę mu się w ramiona, po czym wszystko wybaczę? Nie tym razem Styles. Jakoś opanowałam się i przestałam szlochać. Otworzyłam oczy i napotkałam się ze zdziwieniem u niego. Nie jestem łatwa, a on doskonale o tym wie. Domyśliłam się, że przyjedzie, to było do przewidzenia. Cała drżę i to przez niego. Co on ma takiego w sobie? Próbuje od dawna to rozgryźć i nie mogę. Westchnął głośno i z powrotem schował dłonie w kieszenie od spodni.
- No tak. -burknął pod nosem.
- Przecież jesteś zajęta. -zaśmiał się.
Kretyn. Jeśli on naprawdę uwierzył w to. Chwila, chwila w końcu on również ma kogoś. To znaczy, ja nie mam. Dylanowi powiedziałam, że muszę wszystko dokładnie przemyśleć. Tylko niech mnie Styles bardziej wkurwi, a chętnie z niej skorzystam.
- Ty również. -fuknęłam.
- Przestań! Oboje wiemy, że nikogo nie mam Rose. -zbulwersował się.
- Czego chcesz? -przeszłam do sedna.
Nie mam zamiaru bawić się w zgadywanki. Niech powie, po co tu przyszedł. Nie mam sił na żadne kłótnie, źle się czuję. Nie mówiąc jak w jego obecności. Jestem skrępowana i ciągle czuje jego wzrok na sobie.

- Odzyskać cię Rose. -obwieścił.
Nerwowo przeczesał dłonią włosy. Wstrząsnęło mną to mało powiedziane. Prawie ścięło mnie z nóg i na dodatek zrobiło mi się słabo. Odwróciłam się na pięcie, kierując w stronę kuchni. Bez namysłu ruszył za mną. Jak tylko znalazłam się w kuchni, szybko wyciągnęłam z górnej szafki szklankę, przystawiając do kranu. Zapełniłam naczynie do płowy zimną wodą, a następnie upiłam sporego łyka. Szczerze? Nie pomogło. Podniosłam głowę i zerknęłam na niego. Nie przestał mnie obserwować. Nagle moja podświadomość zaczęła krzyczeć, abym mu oświadczyła, że jestem w ciąży. Nie. Nie zrobię tego. Nie. Nie ma mowy. Najpierw muszę się dowiedzieć, dlaczego mnie porzucił.
- Czemu mnie zostawiłeś ? -byłam ciekawa jego odpowiedzi.
- Dla twojego dobra. Przeze mnie cierpiałaś, ale.. -nim skończył, przerwałam mu.
- Ty jesteś taki głupi czy udajesz? -syknęłam.
Owszem zdarzały się momenty, kiedy się kłóciliśmy i płakałam. Tylko cokolwiek by się stało, kochałam go bardzo mocno. Wiem, że on jest dominatem, dlatego to zaakceptowałam i pogodziłam się z tym faktem. A on ze mną tak po prostu zerwał. Jeśli pomyślał, że to będzie najlepszym rozwiązanie, to się grubo pomylił. Miłość jest trudna, ale razem na pewno dalibyśmy razem. Osobno jesteśmy zgubieni. Cierpiałam i nadal cierpię.
- Jestem głupi. -oznajmił.
No coś ty Styles? Drwiłam z niego w myślach. Na chwilę obecną nie chce go widzieć chociaż tęsknie. Wszystko jest takie trudne. Nie wiem co mam robić. Moja podświadomość nie daje mi spokoju. „On chce cię naprawdę odzyskać! Daj mu szansę!” Zamknij się. Warknęłam na nią. Ruchać mu się chce i tyle.
- Zostaw mnie w spokoju. -wyszeptała bliska kresu wytrzymałości.
- Nie. -natychmiast odpowiedział.
- Jesteś zwykłym sukinsynem! -wrzasnęłam.
Nawet nie wiem, czemu to zrobiłam, ale niestety jest to prawdą. Nie wytrzymałam, wybuchłam ponownie płaczem.
- Jeśli obrażanie mnie ci pomoże, to śmiało. -zadeklarował.
- Wiesz, jak się poczułam, kiedy ze mną zerwałeś? Jak nic nie warta i nie potrzeba dziwka! -krzyknęłam.
Patrzyłam mu cały czas w oczy, ale dalej nie mogłam przez łzy. Nie miałam sił. Pozwoliłam, aby powieki opadły. Usłyszałam, jak ruszył i sekundę później poczułam jego rozgrzane ręce wokół mojej talii. Jego dotyk sprawił, że dostałam gęsiej skórki, a wszystkie mięśnie zacisnęły się od podniecenia.
- Jeszcze raz nazwiesz się dziwką, a przełożę cię przez kolano i zleję. -wyszeptał.
- Puść mnie. -poprosiłam go, becząc.
Musi to zrobić, bo w innym wypadku ulegnę mu. A tego bym nie chciała. Niech trochę zawalczy o mnie. Postara się i pokaże, iż jest lepszy od Dylana.
- Nie. -wyczułam jego usta na zagłębieniu w mojej szyi.
Boże daj mi siłę. Zaczęłam modlić się w duchu. Obdarowywał mnie mokrymi całusami. Powoli kierował się w stronę ramienia, zsuwając z niego materiał. To nie w porządku. Łatwo się podniecam, a to doprowadzi mnie do zguby. Jeszcze bardziej zaczęłam drżeć. Szybko złapałem jego dłonie własnymi, próbując uwolnić się z uścisku, ale na nic. Pogorszyłam swoją sytuacje tym iż wierciłam się pupą przy jego członku. Czułam, narastając erekcję w jego spodniach.
- Och.. Harry proszę, puść mnie. -błagałam go.
Niespodziewanie przestał, ale nie wypuścił mnie i nadal mocno tulił.
- Przypominać ci, że należysz do mnie. -zamruczał mi koło ucha.
Przegryzł brutalnie płatek mego ucha i odszedł ode mnie. Zostawiając w taki stanie. Prawie upadłam, ale prędko podparłam się zimnego blatu kuchennego. On może robić ze mną wszystko, co mu się żywnie podoba i doskonale wie o tym. Dlatego muszę mu pokazać, jaką zimną suką potrafię być. Gdy tylko doprowadziłam się do normalności, odwróciłam się w jego stronę. Opierał się o szafki, patrząc na mnie z przymrużonymi oczami.
- Wynoś się stąd. -syknęłam.
Zaśmiał się, ukazując swoje dołki w policzkach, ale tym razem to na mnie nie podziała.
- Czyli to prawda, że masz innego. -spoważniał.
Momentalnie jego mimika się zmieniła. Na twarzy zagościła zazdrość i wściekłość. Och wiedziałam, że Louis mu wszystko przekaże. Inaczej bym nie pocałowała Dylana. Teraz wiem na przyszłość, iż nie wolno mu ufać. Nie zaprzeczę. Pobawię się trochę Stylesem. Niech pocierpi za to wszystko, co mi zrobił. Zresztą muszę przemyśleć, to czy naprawdę chce do niego wracać. Po tym wszystkim, jeśli jeszcze raz złamie mi serce, to ono nie wytrzyma. Pęknie na małe kawałeczki i nie będzie można już tego nigdy naprawić. Na razie nic mu nie będę mówić o dziecku. Rozumiem, że to jego i powinien wiedzieć, ale miał mnie gdzieś przez tyle miesięcy. Więc parę dni w tą czy tamtą nie zrobi żadnej różnicy.
- Może. -uśmiechnęłam się diabelsko.
Zauważyłam, jak jego tęczówki poczerniały. Tylko nie to. Odepchnął się od blatu i podszedł do mnie. Spuściłam głowę, bojąc się dalszego ciągu wydarzeń. A jak mnie uderzy? Przez moją głowę przebiegła taka myśl. Powoli zaczynałam żałować tego, że nie zaprzeczyłam.

Ciąg dalszy nastąpi..

Od Autorki:

Nie wiem, co sądzę o tym rozdziale. Znów nie ma seksu, bijatyki itp. Więc jeśli ktoś uważa, że rozdział jest nudny, do dupy itp. Przepraszam. Ahh w końcu się spotkali, a Harry zobaczył Dylana i.. kojarzy go. Jak myślicie, kim on tak naprawdę jest? Jakie ma zamiary wobec niewinnej Rose? Czy Styles uderzy ją? Piszcie śmiało, bo naprawdę potrzebuje waszych komentarzy. 

Do następnego!

Przepraszam, jak są błędy.

Jeśli przeczytałeś/aś -Skomentuj!!